کوچه شهید

تابستان ها هندوانه می دادند. زیاد نبود. چندتا دانه برای هزار نفر جمعیت. به هر کس یک تکه ی کوچک هم نمی رسید. قرار شد با هنداونه ها کار بهتری کنیم. آن ها را می تراشیدیم و با آب و شکر، شربت از آن درست می کردیم. این طوری به هر کس یک لیوان می رسید. پوستش را هم ریز ریز خرد می کردیم و با شکر از آن مربا درست می کردیم.

(کتاب دوره ی درهای بسته به روایت اسیر شماره ی 3079، غلامعباس محمد حسنی/صفحه 77)