اسمِ منو بنویس: «شهید احسان فتحی»
یکی از برنامه‌های مهم هیأت مرآت‌الشهدا در جمعه‌شبها دیدار با خانواده معظم شهداست و گاهی هم احسان با ما در این برنامه همراه می‌شد.
شهید احسان فتحی با لباس زرد - دیدار با خانواده شهیدان محمود و محمد شعبانی؛ 12 مرداد 86
از همان ابتدای تأسیس هیأت هم، ما یک رسمی برای خودمان گذاشتیم که وقتی به منازل شهدا می‌رویم نام دوستانی که همراه‌مان می‌آیند را به عنوان یادگار در دفتری که برای این کار اختصاص داده‌ایم، ثبت کنیم؛ مثلاً چه کسانی آمده‌اند؟ کی زیارت عاشورا خوانده؟ چه کسی مصاحبه گرفته؟ از خانواده شهید کی حاضر بوده؟ ساعت شروع و خاتمه مراسم چه وقت بوده؟ و ...
وقتی که خبر شهادت احسان را شنیدیم، هر یک از بچه‌های هیأت دنبال این بود که اگر خاطره‌ای از او به یاد دارد را در اولین برنامۀ هفتگیمان که در تاریخ 20 آذرماه 94 برگزار می‌شد، تعریف کند. اولین چیزی که به ذهن من آمد این بود که به دفتر یاد شده رجوع کنم تا ببینم آخرین باری که احسان همراه ما منزل شهید آمده، کی بوده؟
هنگامی که به دفتر نگاه کردم و فهرست اسامی را دیدم، چیزی به چشمم خورد که مرا شوکه کرد. گفتم شاید اشتباهی صورت گرفته.
آخرین جمعه‌ای که احسان همراه‌مان منزل شهید آمده، 22 آبان‌ماه 94 بود؛ درست سه‌چهار روز قبل از اینکه به سوریه اعزام شود. در آن تاریخ به منزل شهید فرشاد محمدی رفته بودیم. اسم احسان هم جزو آخرین نفرات لیست بود و نوشته شده بود: «شهید احسان فتحی!»
خیلی تعجب کردم. با خود گفتم: «این دفتر چند روزه که پیشه منه و کسی هم به اون دسترسی نداشته که بتونه کلمه شهید را جلوی اسم احسان بنویسه.»
بلافاصله با یکی از دوستانی که مسئول نوشتن اسامی بود، تماس گرفتم. گفتم: جریان چیست؟ چرا جلوی اسم احسان، کلمه شهید را نوشته‌ای؟ گفت: موقعی که اسامی بچه‌ها را می‌نوشتم، به اسم احسان که رسیدم، چند بار خودش تأکید کرد و گفت: «احمد اگه می‌خوای اسم منو بنویسی، باید بنویسی: شهید احسان فتحی.» (راوی: حسین بانی)
شهیدان عزیز همیشه در قلب ما هستند