یک هفته قبل از شهادتش بود که برای مرخصی به
بهبهان آمد. صبح زود بود که به خانه رسید و از من خواست تا بروم دنبال نامزدش و او
را به خانه بیاورم. گفتم : داداش، این اول صبحی خوبیت نداره برم در خونشون. راضی نمی
شد. با اصرار او دنبال نامزدش رفتم و او را به خانه آوردم.
با هم دیگه رفتن توی اتاق. دقایقی نگذشته بود
که خانمش از اتاق بیرون زد. ناراحت بود. گفتم: چی شده؟ چرا ناراحتی؟ گفت: می دونی
ابوالقاسم بهم چی میگه؟! میگه این آخرین باریه که منو می بینی، این بار که به جبهه
برم شهید می شم. اگه می خوای عقدمون رو بهم بزنیم تا تو آزاد باشی، اگر هم قصد جدا
شدن از منو نداری و می خوای پام بمونی می شی عروس بهشتی ام. به هر حال تصمیم با
خودته. می خوام حقی گردنم نباشه. من می رم جبهه و چهل روز دیگه بر می گردم.
ابوالقاسم رفت جبهه و در 19 دیماه 1365 در عملیـات
کربلای پنج توی جاده ی شهید صــفوی شیمیایی شد. او را برای درمان به تهران اعزام
کردند و چند روز بعد، در 26 دیماه در بیمارستان نجیمه تهران بر اثر جراحات ناشی از
مواد شیمیایی به شهادت رسید. از رفتنش به جبهه چهل روز می گذشت و درست روز چهلم
بود که پیکر مطهرش به شهر آمد و روی دستان مردم تشییع و به خاک سپرده شد.
خانمش هم که حاضر به جدایی از او نشده بود،
ماند؛ به امید اینکه بشود عـروس بهشـتی ابوالقاسم. دو سال بعد از شهـادت ابوالقاسم
بود که او نیز دار فانی را وداع گفت و به شوهر شهیدش پیوست.
درست یک هفته قبل از مرگش، خواب ابوالقاسم را دیده بود که با یک چادر رنگی آمده
بود دنبالش و به او گفته بود: «این چادر را سرت کن که می خواهم تو را ببرم پیش
خودم.» راوی:خواهر شهید
پاسدار شهید ابوالقاسم دهدارپـور
فرمانده گروهان علی اکبر (گردان فجر)
تولد: 25 آذر 1343 بهبهان
شهادت: 26 دی 1365 بیمارستان نجیمه تهران
