کوچه شهید

شهید حبیب اله جوانمردی در 15 شهریورماه 1341 در خانواده ای مذهبی در شهرستان بهبهان چشم به جهان گشود. فرزند بزرگ خانواده بود. از سن 7 سالگی نماز می خواند و روزه می گرفت؛ هر چند که هنوز به سن شرعی و بلوغ نرسیده بود. با کمال علاقه در مجالس روضه شرکت می کرد. در روضه خوانی ها موقعی که واعظ مصیبت می خواند آنچنان گریه می کرد و اشک می ریخت که گویی یکی از نزدیک ترین کسان خود را از دست داده است.

در سال 1348 روانه مدرسه شد و با علاقه زیادی شروع به درس خواندن کرد و دوران ابتدایی را با موفقیت به اتمام رساند. بعد از آن دوره راهنمایی را در مدرسه دکتر معین آغاز نمود.

 در اواخر سال سوم راهنمایی بود که به جنایات رژیم ستم شاهی پی برد. آن زمان شهرهایی همچون قم و تبریز بپا خواسته بودند و هنوز کمتر کسی در بهبهان به جنایات و کشتار رژیم پهلوی پی برده بود. از آن روز حس اسلام طلبی او موجب شد که به مسائل کشور آشنا شود. مسائل را با دقت زیادی پیگیری و بررسی می کرد. همراه با عده ای از برداران آگاه، مسلمان و مبارز خود جلساتی را تشکیل می دادند که آن جلسات خلاصه می شد در درس هایی از قرآن و گوش دادن به نوارهای افشاگرانه سخنان امام خمینی در عراق و ترکیه که توسط روحانیت مبارز بهبهان انجام می گرفت. در تکثیر و توزیع اعلامیه های حضرت امام در آن زمان فعالیت چشمگیری داشت به گونه ای که حتی اسمش به دست مأموران رژیم می افتد و آنها در پی فرصت مناسبی بودند که او را دستگیر کنند.

بعد از تکمیل کاروان 1000 نفره و پیوستن اتوبوسهای بچه های موصل 4، کاروان ما به طرف شهر موصل حرکت کرد. پس از گذشت چند دقیقه که از محوطه ی نظامی خارج شدیم، من برای اولین بار نمای خارجی 4 اردوگاه موجود در پادگان موصل را مشاهده می کردم. به شهر موصل که رسیدیم بر خلاف روز ورودمان، مردم با گل و شیرینی و دست های به هم پیوسته به نشانه ی وحدت به استقبال ما آمده بودند و شعارهای ضد آمریکایی و ضد اسرائیلی سر می دادند. روزگار عجب بازی هایی دارد. یک روز ما را مزدور اسرائیل می خواندند و روز دیگر ما مبارزان ضد اسرائیلی بودیم که معلوم نبود چرا در اسارت عراق به سر می بردیم. ما را به سرعت سوار قطار کردند و لحظاتی بعد قطار از ایستگاه خارج شد و راه بغداد را در پیش گرفت. به دستور فرمانده ی عراقی کاروان، ملاقات ما با  بچه های موصل 4 از ساعت 2 تا 4 بامداد آزاد اعلام شد و من آنجا با آقایان لطف الله صالحی، مبین، رنگ خانه، جعفریان و ... آشنا شدم. سپیده ی صبح در شهر بغداد بودیم. آنجا نیز اتوبوس ها آماده بودند و به سرعت ما را سوار کردند و عازم مرز خسروی یا منظریه شدیم. بین راه اتوبوس ما پنچر شد و ما از تمام اتوبوس های دیگر عقب ماندیم. مدتی طول کشید تا اتوبوس دیگری برای انتقال ما به منطقه رسید. وقتی که ما به مرز خسروی رسیدیم بچه ها همه آنجا جمع بودند. چادرهایی به شکل نامنظم برپا شده بود و چند منبع آب که همگی هم گرم بودند در آنجا وجود داشت. کاملاً معلوم بود که همه چیز با عجله آماده شده است. نمایندگان صلیب سرخ برای ‌آخرین بار بچه ها را ثبت نام کردند. در آن سوی سیم خاردارها اتوبوس های ایرانی دیده می شدند. بین ما و آزادی فقط چند قدم فاصله بوداما این احتمال وجود داشت که این چند قدم هرگز طی نشود.

26 مرداد 1369، برگی دیگر از تقویم انقلاب ورق خورد و یوم اللّه دیگری متولّد شد. ثانیه های انتظار به کندی می گذشت. شهر به استقبال پرنده های مهاجر آمده بود که در سال های سخت هجران از وطن، بال و پر خود را در زیر شکنجه های کفر شکسته بودند. البته هرچند جسم آنان دربند بود، ولی هیچ گاه روح و اندیشه بلندشان تسخیر نشد و قلبشان به یاد دین و ایمان و آسمان وطن می تپید. 26 مرداد روز بازگشایی قفس ما بود، روز شادمانی شهر و مردم، روز شادباش و تبریک، روز وصل و دیدار. آغوش وطن گشوده شده بود و فوج فوج مردانگی در آن جای می گرفت به راستی کدامین ساعت می تواند شکوه آن لحظات را در خود بگنجاند و کدامین تقویم می تواند شوق آن لحظه دیدار را در خود ثبت کند.

کوچه شهید بمناسبت سالروز بازگشت آزادگان به میهن اسلامی مان، تصاویری از بازگشت آزادگان معزز شهرستان بهبهان را منتشر می کند:

آزادگان سرافراز شهرستان بهبهان؛ لحظه ورود به خاک پاک میهن اسلامی مان

اگر اسرا برگشتند، از قول من به آنها بگوئید:

خمینی به یادتان بود و برایتان دعا می کرد

شماره 16 نشریه " کوچه شهید "

(نشریه ادبیات و هنر مقاومت شهرستان بهبهان)

کاری از گروه فرهنگی سردار شهید دکتر مجید بقایی

ویژه شهید محمد راهی (از فرماندهان شهید شهرستان بهبهان) منتشر شد.

دریافت نشریه